Tuńczyk

Tuńczyk to ryba morska z rodziny makreli. Nazwa gatunku pochodzi od słowa „thynō”, które z greckiego oznacza „rzucać”, „rzucać”. Siedlisko ryb to tropikalne i subtropikalne wody oceanów indyjskiego, Pacyfiku i Atlantyku. To ważny obiekt do łowienia ryb. Tuńczyk jest wysoko ceniony na rynku światowym ze względu na najwyższą zawartość białka (22,26%) spośród wszystkich ryb, a także unikalne tłuszcze omega-3, niezbędne aminokwasy, witaminy A, B, E, PP, makro- i mikroelementy. To rekordzista pod względem obecności chromu, kobaltu i jodu.

Przydatne właściwości tuńczyka: zapobieganie rozwojowi patologii serca i nerek, zapobieganie zawałowi serca, chorobie Alzheimera, rakowi piersi, redukcja procesu zapalnego w zapaleniu stawów, normalizacja tętna, obniżenie ciśnienia krwi.

Obecnie makrela w puszkach jest bardzo popularna na rynku światowym. Są przygotowywane na oleju roślinnym lub własnym soku i używane jako samodzielna przekąska. Smak tuńczyka pozytywnie podkreśla zielenie, oliwki, sok z cytryny. Ponadto ryby w puszkach są używane do przygotowywania sałatek warzywnych, pizzy i nadzień do ciast.

Opis botaniczny

Największy tuńczyk złowiono u wybrzeży Nowej Zelandii w 2012 roku i ważył 335 kg. To duża ryba handlowa, u której pasożyty występują niezwykle rzadko. Dzięki temu z jego mięsa powstaje wiele pysznych surowych przysmaków. Życie tuńczyka nie jest możliwe bez ciągłego ruchu. Masywne mięśnie boczne, zwężone ku końcowi ciało wrzecionowate, sierpowata płetwa grzbietowa, skórzasty kil na ogonowej szypułce zapewniają szybkie i długie pływanie osobnika w morzach Azowskim, Japońskim, Czarnym, Barentsa oraz Pacyfiku, Atlantyku, Oceanie Indyjskim. Ryby trzymane są w dużych ławicach.

Tuńczyk świetnie pływa, w pogoni za jedzeniem osiąga prędkość do 77 km / h. Głównym pokarmem są skorupiaki, mięczaki i drobne ryby (śledź, makrela, sardynka).

Mięso z tuńczyka ma kolor czerwony ze względu na obecność mioglobiny zawierającej żelazo, która jest wytwarzana podczas „szybkiego” ruchu mięśni. Zdolność do składania jaj występuje u samic w wieku trzech lat. Tarło występuje w okresie czerwiec-lipiec w ciepłych wodach strefy podzwrotnikowej. Ryba jest niezwykle płodna i może złożyć 10 milionów jaj rocznie.

Podgatunki

Tuńczyk zwyczajny (czerwony)

Siedlisko – równikowe wody Atlantyku i północno-wschodnich regionów Oceanu Indyjskiego, Morza Karaibskiego i Morza Śródziemnego, Zatoki Meksykańskiej. Tuńczyk czerwonopłetwy rzadko występuje w Morzu Barentsa i u wybrzeży Grenlandii. Największy przedstawiciel tego gatunku osiągnął 4,58 m długości i ważył 684 kg.

Tuńczyk atlantycki (czarny)

Charakterystycznymi cechami gatunku są zwarte rozmiary, żółtawe boki. Długość osobników dorosłych z reguły nie przekracza 1 m, a waga wynosi 20 kg. Tuńczyk atlantycki ma najkrótszą żywotność, która nie przekracza 6 lat. Gatunek ten występuje tylko w ciepłych morzach zachodniego Atlantyku (od Cape Cod do wybrzeża Brazylii).

Tuńczyk

To największy gatunek. Jego gruby korpus ma okrągły przekrój. Maksymalna waga sięga 690 kg, a długość 4,6 m. Duże łuski przypominają muszlę wzdłuż linii bocznej. Największe znaczenie handlowe ma tuńczyk błękitnopłetwy. Siedlisko jest bardzo rozległe i rozciąga się od polarnych po tropikalne wody oceanu.

Tuńczyk żółtopłetwy (żółtopłetwy)

Charakterystyczną cechą jest jasnożółty kolor tylnych płetw. Dorosły gatunek ma 20 pionowych pasków na srebrzystym brzuchu, dorasta do 2,4 m długości i przybiera na wadze do 200 kg. Siedlisko – tropikalne i umiarkowane szerokości geograficzne, z wyjątkiem Morza Śródziemnego.

Tuńczyk biały (albacore)

Słynie z tłustego mięsa, które jest uważane za najcenniejsze wśród przedstawicieli makreli. Zamieszkuje tropikalne, umiarkowane szerokości geograficzne oceanu. Jest to mała ryba, ważąca około 20 kg.

Co ciekawe, tuńczyk zajmuje drugie miejsce pod względem popularności wśród owoców morza, za krewetkami. Japonia jest największym konsumentem mięsa z czerwonych ryb. Każdego roku mieszkańcy Kraju Kwitnącej Wiśni konsumują ponad 43 tysiące ton tuńczyka. We Francji smak ryb utożsamiany jest z gotowaną na parze cielęciną.

Uważa się, że mięso z tuńczyka jest całkowicie bezpieczne do spożycia nawet na surowo, ponieważ nie jest narażone na inwazję pasożytów.

Skład chemiczny

Wartość odżywcza tuńczyka solonego i wędzonego to 139 kcal na 100 g, tuńczyka gotowanego – 103 kcal, smażonego – 254 kcal. Ryba zawiera 19% tłuszczu i 22% białka. 100 g produktu zawiera 400% dziennej wartości kobaltu, 180% chromu, 77,5% niacyny, 40% pirydoksyny, 35% fosforu, 33% jodu, 20% tiaminy, 19% siarki, 14% potasu.

Tuńczyk to wyjątkowa koścista ryba, która jest w stanie utrzymać ciepło w głównych częściach ciała. Ona, jak większość ryb, przepuszcza zimną wodę przez skrzela, które są 30 razy większe niż inne siedliska zbiorników wodnych. Ponadto tuńczyk ma system wymiany ciepła, który zatrzymuje ciepło. Ciało przedstawicieli makreli pokryte jest równoległymi naczyniami krwionośnymi, które zapewniają ruch ciepłej i zimnej krwi w przeciwnych kierunkach. Dzięki tej funkcji ciepło jest magazynowane w tkankach i nie wydostaje się przez skrzela.

Najbardziej przydatny jest tuńczyk młody z lekkim miąższem, ponieważ nie zdążył jeszcze zgromadzić rtęci w swoim ciele. Ponadto mięso ma delikatniejszy smak.

Pozytywny wpływ na organizm

Fakty na temat korzyści z tuńczyka:

1. Doskonała widoczność. Mięso ryb zawiera dobroczynne kwasy omega-3. Zapobiegają zwyrodnieniu plamki żółtej, które jest najczęstszą przyczyną upośledzenia wzroku u osób starszych.
2. Zdrowe serce. Hamuje tworzenie się skrzepów krwi w naczyniach, zwiększa stężenie „dobrego” cholesterolu, zapobiega arytmii, zwalcza stany zapalne o różnej lokalizacji.

Wielonienasycone kwasy tłuszczowe znajdujące się w mięsie tuńczyka wspomagają zdrowie serca.

1. Zapobieganie rakowi jelita, jamy ustnej, żołądka, przełyku, jajników, piersi.
2. Żadnej otyłości, cukrzycy. Normalizuje metabolizm, poprawia odpowiedź insulinową, kontroluje masę ciała.
3. Zdrowy mózg. Reguluje jej ukrwienie, wspomaga impulsy nerwowe, zmniejsza ryzyko zapalne, zapobiega chorobie Alzheimera.
4. Pomoc w detoksykacji. Życie morskie jest bogate w selen, który bierze udział w produkcji przeciwutleniaczy glutationowych, które chronią ludzki organizm przed nowotworami złośliwymi i chorobami serca. Związki te neutralizują szkodliwe substancje skoncentrowane w wątrobie.
5. Dobry humor. Przy regularnym spożywaniu tłustych ryb morskich spada napięcie, znika depresja, przywraca się przepływ krwi i poprawia się produkcja serotoniny.

Mięso z tuńczyka praktycznie nie zawiera węglowodanów. Ma o 1/3 mniej cholesterolu niż inne źródła białka zwierzęcego (pierś kurczaka). Co ciekawe, 100 g ryby zawiera 25 g białka pokarmowego, które pokrywa 50% dziennego zapotrzebowania organizmu na budulec. Białka tworzące tuńczyka są wchłaniane w 95% przez organizm ludzki. Jest liderem wśród ryb pod względem zawartości aminokwasów. Z tego powodu tuńczyk zyskał dużą popularność wśród dietetyków sportowych, którzy chcą budować mięśnie.

Pozostałe zalety mięsa czerwonej ryby są związane z jego składem witaminowo-mineralnym:

• odżywia mięsień sercowy, kontroluje jego skurcze, poprawia przewodnictwo nerwowe (potas);
• zapewnia dostarczanie tlenu do tkanek i narządów wewnętrznych (żelazo);
• odżywia tarczycę (jod);
• wzmacnia układ odpornościowy, przeciwdziała starzeniu się komórek (octan retinolu);
• ma działanie rozszerzające naczynia krwionośne (niacyna);
• stabilizuje metabolizm węglowodanów, tłuszczów (tiamina);
• wzmacnia mieszki włosowe, paznokcie (ryboflawina);
• chroni przed osteoporozą i krzywicą (ergokalcyferol);
• utrzymuje poziom hormonów (cynk);
• wspomaga regenerację tkanki kostnej (miedź);
• wykazuje właściwości przeciwutleniające (selen).

Tuńczyk to wyjątkowy, zbilansowany produkt, który łączy w sobie wartości odżywcze mięsa i dobroczynne właściwości ryb. Holenderscy, amerykańscy i japońscy naukowcy doszli do wniosku, że przy regularnym spożywaniu 30 g owoców morza dziennie ryzyko udaru niedokrwiennego zmniejsza się o połowę, zwiększa się aktywność umysłowa, „odkłada się” starość, a przewodzenie impulsów nerwowych jest zmniejszone o połowę. ulepszony.

Ponadto tuńczyk jest obfitym źródłem składników białkowych, które służą jako budulec dla tkanki mięśniowej.

Potencjalny Hazard

Członek rodziny makreli może gromadzić rtęć w częściach ciała. Z tego powodu nie zaleca się spożywania dużych tusz, szczególnie kobietom w ciąży, z zatruciem, kobietom karmiącym i młodzieży. Te kategorie są najbardziej narażone na toksyczne działanie metalu. Ponadto tuńczyk jest przeciwwskazany u osób z dysfunkcją nerek i alergików. Dzieci mogą jeść ryby od 12 roku życia, ograniczając się do normy 100 g tygodniowo.

Pamiętaj, że we wczesnych stadiach zatrucia rtęcią infekcja przebiega bezobjawowo iw efekcie może zakłócać koordynację ruchów, funkcjonowanie aparatu mowy, słuch, powodować osłabienie mięśni i problemy neurologiczne. Płód rozwijający się w łonie matki, podobnie jak niemowlę karmiące, jest najbardziej wrażliwy na negatywne skutki metali ciężkich.

Tuńczyk jest źródłem puryn, ich nadmiar w organizmie wywołuje rozwój dny moczanowej, kamicy moczowej. Ryby mogą powodować alergie pokarmowe, które mogą objawiać się zawrotami głowy, nudnościami, zatkaniem nosa, łzawieniem oczu, wysypką, obrzękiem krtani i problemami z oddychaniem.

Jak gotować

Tuńczyk jest tłustą rybą, ale prześwietlony nad ogniem szybko wysycha. Kupując, zdecyduj się na świeże lub hermetycznie zapakowane ryby w kolorze jasnego lub gorącego różu. Tusza powinna być wolna od oleju rybnego i wydzielać przyjemny, świeży aromat. Ze względu na duże rozmiary tuńczyk jest najczęściej sprzedawany jako steki. W Japonii robi się z niego teriyaki, sashimi i sushi, w kuchni śródziemnomorskiej – pasztet, suflet. Na całym świecie tuńczyk jest dodawany do przystawek, sałatek, pizzy, makaronów.

Wariacje gotowania ryb

Pieczony tuńczyk

Rozgrzej piekarnik do 220 stopni. Nasmaruj blachę do pieczenia olejem roślinnym. Tuszę tuńczyka pokroić w steki grubości 2,5 cm, włożyć do foremki, posypać przyprawami, solą, wierzch posmarować masłem (wcześniej roztopionym). Piecz przez 7-10 minut.

Smażony tuńczyk

Postaw patelnię na kuchence, wlej oliwę z oliwek (3 łyżki), podgrzej. Steki z tuńczyka opłucz pod wodą, wyciśnij, wytrzyj serwetką. Smażyć na średnim ogniu nie dłużej niż 12 minut, w przeciwnym razie wyschną. Gotowe włókna rybne powinny odpadać i pozostać różowe. Aby poprawić smak, rybę panieruje się w roztrzepanym jajku, a następnie w białym i czarnym sezamie.

Marynowany tuńczyk

Filet pokroić w warstwy o grubości 2 cm, włożyć do szklanego pojemnika. Przygotuj marynatę z 2 części sosu sojowego i 1 części oleju sezamowego, sok z cytryny, sól do smaku. Wlej rybę powstałą mieszanką, pozostaw na 12 godzin. Po określonym czasie odcedź marynatę, osusz plastry. Podawaj z zieloną cebulą i oliwą z oliwek.

Tuńczyk to uniwersalna ryba, która dobrze komponuje się z ryżem, warzywami, smażonymi i duszonymi ziemniakami. Z jego mięsa i grzbietu przygotowuje się pyszną zupę rybną. Blanszowany lub zielony groszek, świeże pomidory, ser, jajka, ogórki i oliwki harmonijnie podkreślają delikatny smak konserwowanego tuńczyka.

Po zakupie lub złowieniu ryby lepiej gotować tego samego dnia. Przechowywać w lodówce maksymalnie 1 dzień. Aby przedłużyć okres przydatności do spożycia, świeży tuńczyk jest zawijany w celofan i mrożony. W tym samym czasie konserwy rybne są przechowywane przez dwa lata.

Tuńczyk jest w sprzedaży w sklepach przez cały rok. Jednak najlepszy okres na zakup to maj-wrzesień. Świeża ryba ma przyjemny mięsisty aromat, gęsty różowo-czerwony filet. Brązowy odcień w pobliżu kości wskazuje, że tusza była w supermarkecie od kilku dni.

„Tuńczyk z ziołami prowansalskimi”

• mielony czarny pieprz, sól – ¼ łyżeczki;
• steki z tuńczyka – 4 szt.;
• oliwa z oliwek – 1 łyżeczka;
• Zioła prowansalskie – 2 łyżeczki;
• sok z cytryny – 15 ml.

Sposób przygotowania: wszystkie składniki wymieszać, zetrzeć na tarce z pikantną mieszanką z tuńczyka, włożyć na gorącą patelnię. Gotuj przez 3-4 minuty z każdej strony, aż się zarumienią. Udekoruj liśćmi sałaty.

Tuńczyk w puszce

Jest to bardzo popularny produkt, szeroko stosowany w sałatkach, zupach i dodatkach. Tuńczyk w puszce można spożywać jako osobne danie. Należy jednak pamiętać, że jest to tłusty, wysokokaloryczny produkt (230 kcal na 100 g) o warstwowej budowie, dlatego osoby cierpiące na otyłość powinny przestać go jeść. Mięso z tuńczyka dobrze oddziela się od kości. Przedstawiciel środowiska fauny morskiej (w puszkach) zachowuje wszystkie dobroczynne właściwości świeżych ryb i jest wskazany do stosowania przez osoby z chorobami przewodu pokarmowego, układu sercowo-naczyniowego, narządów wzroku, mózgu, hematopoezy i tarczycy.

Zaleca się włączenie tuńczyka do diety pacjentów z następującymi problemami zdrowotnymi:

• niemiarowość;
• zapalenie pęcherzyka żółciowego;
• zakrzepowe zapalenie żył;
• bardzo słaba odporność;
• zaburzenia układu nerwowego;
• niskie poziomy hemoglobiny;
• Goiter;
• procesy zapalne.

Konserwy z tuńczykiem zawierają kompleks omega-3, zestaw witamin, makro- i mikroelementów, 8 niezbędnych aminokwasów. Są praktycznie wolne od cholesterolu, węglowodanów i tłuszczów nasyconych. Dzięki bogatemu składowi organizm morski zwiększa wydolność, usprawnia procesy metaboliczne, aktywuje aktywność mózgu, zapobiega powstawaniu jaskry, chroni siatkówkę przed wysychaniem, zapobiega degeneracji na poziomie plamki żółtej. Przeciwwskazane w otyłości, ponieważ może powodować przyrost masy ciała, zaburzenia rytmu serca, zaburzenia czucia.

Kryteria wyboru

Opakowanie

Tuńczyk jest konserwowany w puszkach. Sprawdź powierzchnię pojemnika pod kątem rdzy, odprysków, deformacji, smug lub plam. Pamiętaj, że każde mechaniczne naruszenie integralności puszki może prowadzić do utraty szczelności i uszkodzenia ryby. W rezultacie tuńczyk jest nasycony metalami, traci świeżość i staje się bezużyteczny. Ponadto, jeśli dno konserw jest spuchnięte, produkt się pogorszył.

• Koronawirusy: SARS-CoV-2 (COVID-19)
• Antybiotyki w zapobieganiu i leczeniu COVID-19: jak skuteczne są
• Najczęstsze choroby „biurowe”
• Czy wódka zabija koronawirusa?
• Jak przeżyć na naszych drogach?

Cechowanie

Preferuj przysmak zamknięty w nowej puszce. Na takich konserwach oznakowanie jest wytłaczane na zewnątrz lub wyciskane od wewnątrz. Takie produkty są trudniejsze do podrobienia, w przeciwieństwie do tych, w których informacja o produkcie jest umieszczona na papierowej etykiecie, która nie jest trudna do ponownego przyklejenia. Jeśli dane są zapisane tuszem, sprawdź wszystkie cyfry i znaki. Muszą być dobrze widoczne. Pamiętaj, pocieranie jest niedopuszczalne!

Waga jest podstawowym wskaźnikiem jakości produktu. Etykieta musi wskazywać całkowitą wagę i wagę samej ryby, zgodnie z normami GOST 7452-97 „Konserwy rybne, naturalne. Warunki techniczne ”. Ponadto na etykiecie znajduje się kod produktu „OTN”. Jeśli nie, smak konserwy nie zadowoli Cię.

Okres przydatności do spożycia

Z reguły producenci przepisują na etykiecie możliwość przechowywania produktów przez 3 lata. Jednak ważne jest, aby zrozumieć, że każdego miesiąca ilość zawartych w nim składników odżywczych znacznie się zmniejsza. Dlatego dietetycy nie zalecają kupowania przeterminowanych produktów, ale preferują puszkę zrobioną 1-2 miesiące temu. Korzystając z takiego produktu, można uzyskać maksymalne korzyści i cieszyć się wyśmienitym smakiem.

Pamiętaj, że konserwy powinny zawierać tylko 3 składniki: tuńczyka, sól, wodę. Wysokiej jakości produkt jest produkowany w Hiszpanii lub we Włoszech.

Tuńczyk to duża ryba o wydłużonym, wrzecionowatym korpusie. Siedlisko – ciepłe wody mórz tropikalnych, subtropikalnych. Występuje w Oceanie Indyjskim, Atlantyckim i Spokojnym. Ryba pływa na dużych głębokościach, trzyma w stadach. Dzięki doskonałej budowie ciała i mocnemu układowi krążenia porusza się szybko (do 77 km / h), utrzymując temperaturę krwi o 2-3 stopnie wyższą od otaczającej wody. Obecnie istnieje 15 rodzajów tuńczyka, z których najpopularniejsze to pospolity, atlantycki, niebieski, żółtopłetwy, biały. Charakterystyczną cechą przedstawicieli makreli jest wysoka zawartość białka wynosząca 22%. Zawartość tłuszczu w mięsie wynosi 19%. Jest cenną rybą handlową, która nie jest narażona na inwazję pasożytów. Zawiera niezbędne aminokwasy, unikalne tłuszcze omega-3, witaminy A, B, D, E, chlor, sód, wapń, potas, fosfor, siarka, magnez, molibden, nikiel, selen, mangan, miedź, fluor, żelazo, cynk, kobalt, jod, chrom. Korzyści z tuńczyka: działa przeciwzapalnie, reguluje poziom cukru we krwi, zmniejsza ryzyko chorób serca, wspomaga regenerację błon śluzowych, poprawia pracę mózgu i utrzymuje zdrowie oczu.

Preferowanym sposobem przetwarzania jest para.

Tuńczyk w puszce w oleju roślinnym lub własnym soku jest bardzo popularny na rynku światowym. Za największego konsumenta ryb uważa się Japonię. Aby zachować zdrowy organizm, zaleca się spożywać co najmniej 100 g tuńczyka tygodniowo. Preferowane są nieletnie, ponieważ duże osobniki są zdolne do gromadzenia rtęci, co jest szczególnie niebezpieczne dla zdrowia dzieci, kobiet w ciąży i karmiących. Przed jedzeniem ryba jest oczyszczana z kości i skóry, przetwarzana, podawana z ziołami i świeżymi / solonymi warzywami.