Produkt i jego najważniejsze właściwości

Towary to dobra ekonomiczne stworzone lub przeznaczone do wymiany (K. Menger).

Przypominając rolę pieniądza w rozwoju produkcji towarowej, można scharakteryzować towar jako dobro ekonomiczne, które jest specjalnie produkowane na wymianę, czyli na sprzedaż.

Jak oceniany jest produkt? Za co płacimy przy zakupie?

Aby odpowiedzieć na te pytania, rozważymy dwie najważniejsze cechy, dwie najważniejsze właściwości produktu .

Pierwsza właściwość – wartość użytkowa produktu lub wartość użytkowa – to zdolność produktu do zaspokojenia potrzeby , czyli bycia potrzebnym i użytecznym dla osoby będącej w użyciu, konsumpcji. Źródłem wartości użytkowej jest określona praca określonego producenta towarów , czyli prywatny charakter pracy .

Fundamentalne znaczenie pierwszej własności towaru tkwi w następującym postulacie teorii ekonomii: społeczna użyteczność rzeczy przejawia się w procesie ich konsumpcji , a nie w fakcie ich wymiany.

Drugą, nie mniej ważną własnością towaru jest jego wartość wymienna, czyli zdolność do wymiany na inne towary , których źródłem jest praca abstrakcyjna – wydatek pracy ludzkiej w sensie fizjologicznym, mierzony w kilokaloriach.

Obecność wartości wymiennej mówi nie tylko o zdolności towaru do wymiany, ale wskazuje, w jakiej proporcji jeden towar może być wymieniony na inny. Zatem wartość wymienna (wartość) to proporcja, w jakiej niektóre wartości użytkowe są wymieniane na inne. Innymi słowy, wartość to względna cena towaru.

Z kolei abstrakcyjna praca uosabia społeczną naturę pracy, ponieważ wartość wymienna staje się kategorią ekonomiczną tylko wtedy, gdy produkty pracy mogą przejść ze sfery produkcji do sfery konsumpcji tylko poprzez wymianę, a dokładniej poprzez zrównanie heterogeniczności. produkty pracy jako dobra stworzone przez abstrakcyjną pracę .

a) jeśli nie ma produkcji towarowej (i nie ma jej np. w gospodarce naturalnej), nie ma wartości, a tam, gdzie nie ma wartości, nie ma pracy abstrakcyjnej;

b) abstrakcyjna praca jest specyficzną ekonomiczną kategorią produkcji towarowej, odzwierciedlającą pewne społeczne stosunki produkcji . Dlatego podstawą ceny rynkowej towaru lub usługi nie są indywidualne koszty producentów, ani koszt wytworzenia dóbr, a społecznie niezbędne koszty pracy (ONZT) . ONZT charakteryzuje czas „potrzebny do wytworzenia jakiejkolwiek wartości użytkowej w istniejących społecznie normalnych warunkach produkcji oraz przy średnim poziomie umiejętności i intensywności pracy w danym społeczeństwie”. (K. Marx, F. Engels Works. Vol. 23, str. 47);

c) dopóki towar nie wejdzie w stosunek wymiany z innym towarem, jego wartość pozostaje ukryta. Jedynym możliwym sposobem wyrażenia wartości towaru i pomiaru jego wielkości jest zrównanie towarów ze sobą w procesie wymiany . Dlatego ten sposób wyrażania wartości nazywany jest wartością wymienną lub formą [ manifestacji] wartości, a sama wartość jest niczym innym jak pracą społeczną materializowaną w towarach. …

۩ Współczesna pieniężna forma wartości jest wynikiem długiego historycznego rozwoju wymiany i form wartości. Tak mówi o tym ewolucyjna, czyli klasyczna, koncepcja pochodzenia pieniądza jako towaru szczególnego rodzaju, który pełni rolę uniwersalnego ekwiwalentu w wymianie dóbr : o charakterze pieniądza decyduje to pojęcie. w dwóch słowach – forma wartości lub wartość wymienna.

A. Historia ludzkości rozpoczęła się od barteru , czyli prostej lub losowej postaci wartości , którą można przedstawić równaniem: x towar A = y towar B (na przykład 1 topór = 20 kg zboża). Prosta forma wartości nie jest tak prosta, jak mogłoby się wydawać na pierwszy rzut oka. Zawiera esencję dowolnej formy wartości, w tym najbardziej rozwiniętej formy pieniężnej. Prosta forma wartości zakłada już obecność dwóch biegunów. Na jednym biegunie znajduje się towar, który poszukuje wyrazu swojej wartości, a na drugim towar, który mu służy.materiał do wyrażenia swojej wartości. Pierwszy towar ma względną postać wartości, to znaczy wyraża swoją wartość poprzez stosunek do drugiego towaru. Drugie dobro ma wartość równoważną , to znaczy funkcjonuje jako środek do wyrażenia wartości pierwszego dobra. Pierwszy produkt pełni rolę aktywną , drugi pasywny. Ale jednocześnie wykluczają się wzajemnie: jeden i ten sam towar nie może, w ramach danego stosunku wymiany, działać zarówno jako względna forma wartości, jak i jako forma równoważna . W konsekwencji oba bieguny wyrażania wartości reprezentują jedność przeciwieństw.

B . W miarę jak wymiana rozwija się i nabiera mniej lub bardziej regularnego charakteru, prosta (lub przypadkowa) forma wartości zostaje zastąpiona pełną lub rozszerzoną formą wartości. W tej formie wartości towarowi, który wyraża swoją wartość, przeciwstawia się jako ekwiwalent towary nie jednego, ale wielu rodzajów , gdyż na tym etapie rozwoju wymiany przedmioty wymiany nie są już pojedyncze, lecz liczne. rodzaje produktów pracy. Pełną lub rozszerzoną formę wartości można przedstawić w następujący sposób:

x produktu A = y produktu B lub z produktu C lub g produktu D lub n produktu E itd.

W pełnej formie wartości nadal zajmujemy się bezpośrednią wymianą towarów na towary , które przekraczały określone granice sprzedaży. Mówiąc nowocześnie mówimy o produkcie o największej płynności . Produkt płynny (lub jakikolwiek inny towar) jest produktem łatwo zbywalnym.

W jaki sposób pokonano wąskie granice wymiany właściwe naturze bezpośredniej wymiany towarowej (barterowej) ? Spontanicznie zostali pokonani przez sam rozwój wymiany.

W . Stopniowo poszczególne towary zaczęły się wyróżniać z ogólnej masy towarów, które zaczęły odgrywać rolę głównych przedmiotów wymiany, roli towarów najpopularniejszych. Wymiana jego dóbr na ten szczególny, najpopularniejszy towar dawała każdemu właścicielowi towaru możliwość późniejszego, nieskrępowanego nabycia dowolnego towaru, o dowolnej wartości użytkowej. W ten sposób rozszerzona forma wartości została zastąpiona uniwersalną formą wartości , którą można przedstawić w następujący sposób:

z produkt B = > n produkt E.

W tym przypadku towar E działa jako uniwersalny odpowiednik , jest ekwiwalentem (miarą), w którym wszystkie inne towary wyrażają swoją wartość . Dzięki temu wszystkie towary otrzymują jedną formę wyrażenia wartości. Wewnętrzna jedność wszystkich dóbr jako brył tej samej abstrakcyjnej pracy społecznej, jako wartości, znajduje jednolitą zewnętrzną formę wyrazu. Wszystkie towary wyrażają teraz swoją wartość w kategoriach tej samej wartości użytkowej.

D. Forma pieniężna wartości różni się od powszechnego jednego tylko tym, że z nim wszystkie towary są przeciwni takim szczególnym towarem jak pieniądze , które ma mocno i długo zdobył monopol na rolę powszechnego ekwiwalentu . Zatem pieniądz jest szczególnym rodzajem towaru, który ma uniwersalny ekwiwalent.

Już w starożytnej Grecji i Cesarstwie Rzymskim, kilka stuleci przed naszą erą, metale szlachetne ostatecznie i nieodwołalnie zastępują wszystkie inne dobra, które pełniły rolę pieniądza. Przez długi czas rolę pieniądza w różnych krajach odgrywały zarówno metale szlachetne – srebro, jak i złoto. Jednak w drugiej połowie XIX wieku rolę pieniądza zmonopolizowało złoto. Metale szlachetne „zasługują” na tak długi pobyt w roli pieniądza ze względu na swoje naturalne właściwości, które czynią je najbardziej odpowiednimi do pełnienia społecznych funkcji uniwersalnego odpowiednika. Te właściwości obejmują: a) jednorodność– dwie sztuki złota lub srebra o tej samej wadze nie różnią się od siebie pod względem cech jakościowych; b) ekonomiczna podzielność (czyli sztabka złota podzielona na dwie części o jednakowej wadze oznacza, że ​​wartość każdej połowy wlewka zmniejszyła się dokładnie o połowę). Ani bydło, ani futra, ani perły, ani diamenty itp. Nie mają tej właściwości; c) przenośność (to znaczy wysoka wartość w małej objętości); d) konserwacja – metale szlachetne nie ulegają zepsuciu i związanej z tym utracie wartości; e) względna rzadkość złota w przyrodzie .

Dezintegracja świata towarowego na towary i pieniądz jest pełną formą zewnętrznej manifestacji wewnętrznych sprzeczności zawartych w towarze. Te sprzeczności między publicznym i prywatnym charakterem pracy producentów towarów nabierają nowej formy egzystencji – formy opozycji między towarami w ogóle a pieniądzem. Dopiero po wymianie na pieniądze każdy towar – produkt bezpośredniej pracy prywatnej – otrzymuje publiczne uznanie. Innymi słowy, produkt indywidualnego producenta przeznaczony do czyjejś konsumpcji może dotrzeć do konsumenta i dać producentowi prawo do otrzymania innego produktu społecznego tylko w formie pieniądza , czyli po przejściu wstępnejrachunkowość publiczna zarówno pod względem jakościowym, jak i ilościowym. A to rozliczenie odbywa się za plecami producenta, poprzez wahania rynkowe.

Uwaga: nie myśl, że pieniądze są podstawą wymiany. Wymiana opiera się na użyteczności towaru : zawierając transakcję towarową, wymieniamy media w określonej proporcji.

Pieniądz i jego funkcje

Istota pieniądza ujawnia się dopiero wtedy, gdy studiuje się ich pochodzenie, ale nie funkcjonuje, w którym wyglądają one albo jako środek techniczny, albo jako „rzecz zmysłowa”, która generuje najwyższą (po towarze) formę fetyszyzmu – pieniądz.

Istnieją dwie koncepcje pochodzenia pieniądza: koncepcja ewolucyjna lub klasyczna omówiona powyżej oraz koncepcja racjonalistyczna lub nominalistyczna.

Zgodnie z koncepcją racjonalistyczną lub nominalistyczną, naturę pieniądza należy postrzegać z prawnego punktu widzenia, jako zasadę postępowania ustanowioną w interesie ogólnym dla wszystkich, którzy chcą lub są zobowiązani do wymiany . Sprawiedliwość przejawia się w fakcie, że różne rzeczy – cała ich różnorodność – mają wyrazić swoją wartość w „trzeciej” rzeczy, którą nazwano pieniądzem w sensie uniwersalnego ekwiwalentu wartości.

Zatem w tej koncepcji pieniądz to tylko konwencjonalne symbole używane jedynie jako środek płatniczy; W średniowieczu koncepcja ta była wykorzystywana do uzasadnienia uszkodzenia monet, w czasach nowożytnych – do uzasadnienia zamiany pieniądza metalowego na pieniądz kredytowy (papierowy). Współczesna teoria pieniądza uważa, że ​​emisja pieniądza papierowego jest ważnym środkiem regulacji gospodarki przez państwo i zaprzecza roli złota jako towaru pieniężnego;

Uwaga: cała historia pojawienia się pieniądza służy jako podstawa koncepcji ewolucji. Współczesna praktyka potwierdza jednak racjonalistyczną koncepcję.

Istota pieniądza jako uniwersalnego ekwiwalentu przejawia się w jego funkcjach , które służą tym specyficznym relacjom, jakie wchodzą w proces wymiany dóbr i usług producenci towarów i konsumenci, sprzedawcy i kupujący ( por. Tabela 4.1. ) .

Tabela 4.1.

Funkcje pieniądza

Nazwa funkcji	Jej esencja
Miara wartości	Wyrażają pieniężną formę pieniądza – cenę. Cena – koszt wyrażony w określonej ilości banknotów (w życiu codziennym funkcja ta jest prezentowana w postaci metek z cenami, cenników, cenników, taryf, menu)
Środki krążenia	Tutaj pieniądz działa jako przelotny pośrednik w aktach kupna-sprzedaży według wzoru C – M – C /, który dzieli się na dwa akty: sprzedaż C – D i zakup D – C /
Akumulator	Pełnowartościowe prawdziwe pieniądze wycofane z obiegu, zamieniane na różne wartości (złoto, papiery wartościowe, nieruchomości, waluta itp.) Są wykorzystywane jako sposób na zachowanie wartości.
Instrument płatniczy	Wraz ze zwykłymi czynnościami kupna-sprzedaży, w procesie rozwoju obiegu towarowego, powstaje szczególny rodzaj transakcji towarowych – kupno bez przedpłaty (sprzedaż) towarów. Tak powstaje szczególna forma sprzedaży towarów – na kredyt. W wyniku takiej transakcji jeden producent towaru staje się wierzycielem , drugi dłużnikiem. Dłużnik po otrzymaniu towaru przekazuje wierzycielowi w zamian za to pisemny weksel własny (zwykle weksel ), potwierdzający, że zobowiązuje się do zapłaty wartości towarów otrzymanych na kredyt w określonym terminie. Wraz z upływem terminu dłużnik płaci wierzycielowi koszt otrzymanego towaru w pieniądzu, a wierzyciel zwraca mu wystawiony obowiązek (weksel). W tym przypadku pieniądze takfunkcja środków płatniczych . Pieniądz szeroko funkcjonuje jako środek płatniczy także poza sferą obrotu towarowego, a mianowicie przy wypłacie wynagrodzeń, przy opłacaniu wszelkiego rodzaju zobowiązań finansowych (za pożyczki, podatki, za wynajem ziemi lub lokalu itp.). Ogólnie rzecz biorąc, we wszystkich przypadkach, gdy pieniądz nie działa jako przelotny pośrednik w wymianie towarów, wykonuje niezależny ruch, przechodząc z rąk jednego właściciela do drugiego, funkcjonuje jako środek płatniczy. Tak narodził się pieniądz kredytowy, czyli banknoty banków centralnych, których nie można wymienić na złoto oraz depozyty bankowe (pieniądz depozytowy), które są podstawą obiegu czekowego (bezgotówkowego) . Ta funkcja pieniądza generujegłównym teoretycznym i praktycznym problemem pieniądza jest problem pieniądza . Wyjaśnienie istoty płynności zawarte jest w fundamentalnej zasadzie współczesnej teorii pieniądza – „wszystko, co działa jak pieniądz, jest pieniądzem”. Rzeczywiście, większość aktywów ( tak nazywa się wartości, na które istnieje popyt rynkowy , które w pewnych okolicznościach i warunkach mogą być wyalienowane przez ich właścicieli) to potencjalne pieniądze. Ta zdolność każdej rzeczywistej płatności do pełnienia funkcji środka płatniczego (aczkolwiek „nielegalnego”), a zatem w roli pewnego rodzaju pieniądza, w teorii ekonomii otrzymała nazwę „płynność”.Stopień płynności, będący rodzajem kosztów transakcyjnych, oznacza wartość porównawczą kosztu wymiany danego składnika aktywów i podobnych kosztów wymiany innego składnika aktywów . W efekcie aktywa można uporządkować ze względu na stopień ich płynności : na jednym biegunie tej długiej serii znajdą się aktywa o minimalnych kosztach transakcyjnych, a na drugim będzie to aktywo absolutnie niepłynne, dla których nie ma i nigdy nie będzie popytu na rynku. Wszystkie inne zasoby znajdują się między tymi biegunami. Oczywiste jest, że im wyższa płynność aktywa, tym bliżej pieniądza, tym bardziej wygląda jak pieniądz.
Światowe pieniądze	Służy do rozliczeń na rynku światowym. Do ostatniej ćwierci XX wieku tę funkcję pełniło jedynie złoto, co wiąże się z naturalnymi właściwościami badanych przez nas wcześniej metali szlachetnych. Dziś funkcja pieniądza światowego przeszła na stabilne waluty narodowe USA (dolar), Anglii (funt szterling), Japonii (jen) i Unii Europejskiej (euro), dając początek praktyce tworzenia „koszyka waluty „w działalności banku centralnego i innych podmiotów gospodarczych.

W oparciu o funkcje pieniądza sformułowano prawo obiegu pieniądza , które ustala zależność ilości pieniądza w obiegu od sumy cen dóbr sprzedawanych za gotówkę i na kredyt, wzajemnych płatności i szybkości obiegu pieniądza. Dziś kwotę tę określa formuła Fishera :

M = P * Q / V,

gdzie M to podaż pieniądza w obiegu (ilość pieniądza); P to średni poziom cen; Q to rzeczywista wielkość PNB; V to średnia prędkość obiegu jednej waluty.